dagurinn í dag..

bjallan hringir og maginn verður órólegur, sest uppí bílinn og keyri af stað, eitt stopp, eitt símtal, eitt svar. farðu uppeftir núna þeir bíð.. sest uppí bílinn,hjartað byrjar að slá hraðar og hraðar og þegar ég sé staðinn tek ég upp símann "hringdu í mig heyrumst". renni bílnum í hlaðið og lít inn ó fuck þarna er hann kvíðinn hellist yfir mig. en ég ákveð að láta sem ekkert sé, labba inn með fullu stolti, læt mannin fá lyklana og þá hringir síminn, símtalið sem átti að bjarga lífi mínu nokkur orð og svo skellist á, Neii!!! siminn hringir aftur, úff ada djúft. þarna kemur hann "hæ" - "hæ" vertu með mér hérna plís.. duu duu duu.. ó fuck.. hann kemur aftur "hvað segjiru" - "fínt" og ég brosi. skindilega slær hjartað ekki jafn hratt. orðin koma í bunum og ég veit ekk hvert ég ætla, óþægindi sem var bara ein leið til að losna út úr og þarna kemur bjargvætturinn, jæja hann er tilbúinn. "við heyrumst seinna bæ"- skrítinn svipur kemur "bæ"

kemst loksins heim og síminn hringir, bitur og pirruð, hissa og hneigsluð. hvað er málið? afhverju að láta svona?

við getum ekki lifað með þeim, við getum ekki lifað án þeirra..